Ja hoiiii! Das lang geleden! Hoe gaat het ermee? Nou goed hoor. Druk as usual. Maar dat was vast al duidelijk. Tot zover het onderwerp blogfrequentie. Het leek me wel passend om zo aan het eind van het jaar weer eens in de spreekwoordelijke pen te klimmen. Met alle jaaroverzichten en vooruitblikken krijg ik toch de behoefte om een beetje mee te doen. Daar draagt de vakantie ook aan bij trouwens. Ik heb na een paar dagen rustig thuis eindelijk…
Al weer een paar jaar geleden ontdekte ik het fenomeen ‘uitgestelde koffie’. Het idee daarvan is dat wanneer je ergens koffie drinkt, je niet alleen voor jezelf koffie bestelt, maar ook alvast voor iemand die dat niet zo maar kan betalen. Iemand kan op een dergelijke plek dan vragen of er een uitgestelde koffie is, en als dat het geval is, daar gebruik van maken. Een mooi concept, zo vind ik. Een beetje in de categorie kleine moeite, groot gebaar.…
Zeg, ik zoek tips. Ik ben de flow een beetje kwijt. Dat gevoel dat alles lekker loopt en dat het niet zo’n punt is om af en toe een sprintje te trekken, in letterlijke óf figuurlijke zin. Daarmee zeg ik trouwens niet dat het niet goed gaat hoor, iedereen is gezond en vrolijk, het schoolritme zit er al weer prima in en die nieuwe werkplek is helemaal leuk. Maar toch heb ik het sinds de vakantie en misschien zelfs al…
De laatste tijd denk ik zo’n beetje iedere dag heel cliché ‘wat wordt ie toch groot’. De groepdriezoon begint het hele leesconcept wat door te krijgen, is de zorgzaamheid zelve naar zijn zusje en speelde vanochtend ook heel schattig met de buurdreumes. Zijn tekeningen beginnen steeds mooiere kunstwerken te worden en hij maakt geregeld de meest grappige analyses. De man zette deze opmerking op twitter: Geniet zo van #Micah’s messcherpe analyses – we kijken Bokito’s ontsnapping terug en ik wijs…
Het stukje over de fusieprojecten van de man en mij besloot ik vorige week met de conclusie van de man dat onze jongste telg wellicht nog wel het meest duidelijk een combinatie van ons twee is. Toeval of niet, maar de afgelopen week kreeg ik op verschillende momenten te horen dat dat ontzettend schattig ogende meisje behoorlijk wat pit lijkt te hebben. Dat wist ik natuurlijk al. Ze is superschattig, lief en buitengewoon grappig om bezig te zien en daarnaast…
De man is behoorlijk beroepsgedeformeerd, zo heb ik moeten constateren. Het bedrijf waarvoor hij werkt heeft samen met een conculegabedrijf een zogenaamd voorgenomen besluit naar buiten gebracht waarin ze laten weten te willen gaan fuseren. De man is hier inhoudelijk behoorlijk bij betrokken en derhalve leerde ik de afgelopen tijd best al iets over fusies. Toch stond ik vanavond even vreemd te kijken toen hij het hele fusieconcept op onszelf betrok. We waren een beetje aan het kibbelen*. Ik verweet…
Valentijnsdag. Het was weer eens niet te missen. In de (social) media werden we zo’n beetje overladen met alle Valentijnswensen, aanbiedingen en weet ik wat niet meer. Maar de man en ik kregen dit jaar ook een heuse kaart. Van ons dreumesmeisje om precies te zijn. Hoe lief wil je het hebben. Ook de groepdriezoon en de kleuterdochter waren er druk mee. De kleuterdochter qua knutsels. De groepdriezoon maakte een kaart voor zijn opa. Ook kreeg hij een mooie kaart…
Er is hier geloof ik een beetje sprake van een winterdipje. Niet iets dramatisch hoor, gelukkig ver van depressieve toestanden, maar ik ben inmiddels wel weer klaar met grijs weer en wind en regen. Ik realiseerde me ergens afgelopen week dat ik heel veel zin had om lekker in het zonnetje te zitten. Graag zonder jas en het liefst met een kopje koffie. Of lekker klooien met de nieuwe skateboards, een springtouw en de (loop)fietsen. Van dat soort buiten spelen…
Ja jemig… De eerste maand van 2019 zit er al weer op. Het werd namelijk februari. Ergens goed, echt gezellig vind ik januari niet en zo in februari gaat het toch richting carnaval en voorjaar enzo. Toch ben ik een beetje verbaasd. Wanneer is die maand dan precies voorbij gegaan? In mijn beleving zitten we net op de helft. Lekker opgelet weer. Zo blijkt maar, het was een drukke maand. De man en ik werkten veel, sportten veel en waren…
Het blijft toch leuk hè, de herinneringen van Facebook. Zo kreeg ik vandaag een plaatje de zien van drie jaar geleden. De kleuterdochter, die toen nog dreumesdochter was, had mijn schoenen aangetrokken en vond dat reuzegrappig. Drie jaar geleden, dat is dus eindeloos lang en tegelijk heel kort geleden. Hoe is het mogelijk dat mijn oudste meisje opeens zo groot geworden is zeg. Ik weet nog als de dag van gister dat ze daar met een heel ondeugend koppie om…