Zo af en toe constateer ik maar weer eens dat het verpleegkundige vak me niet in de koude kleren gaat zitten. Dat is ok, want het is waarschijnlijk meteen ook de reden dat ik het graag doe. Desondanks is het zo af en toe ook gewoon heftig. Het zijn bijzondere tijden in de zorg. In het algemeen, en zeker ook op de afdelingen waar ik kom. Personeelsgebrek, noodscenario’s, hulp uit alle hoeken en gaten van binnen en buiten de stichting,…
Dus. Ik ben een avondmens. Altijd geweest volgens mij. Ik herinner me dat ik bedtijd als kind ook al een onzinnig concept vond en dat ik eindeloos in bed lag te lezen. En dan zo af en toe naar beneden hobbelde om te vragen of ik nog iets mocht eten… Het late night snacken zat er ook al vroeg in. Bij de groepvijfzoon herken ik dat terug, hem vroeg naar bed brengen heeft sowieso geen zin en zelfs als hij…
In het huis waar ik werk, wordt gewerkt met een soort verantwoordelijk verpleegkundige die in eerste instantie het aanspreekpunt is voor spoedeisende, zorginhoudelijke vragen vanuit de afdelingen. De betreffende verpleegkundige doet dan de zogeheten triage en neemt, indien nodig, contact op met de dienstdoende arts. Nu ik zolangzamerhand iets meer ervaring begin op te doen in het verpleegkundig vak voelde ik me wel bekwaam om eens zo’n verantwoordelijke dienst op me te nemen en derhalve mocht ik een extra weekend…
Het gewone werkende leven is definitief weer begonnen. Ik smeer geregeld brood voor bij de bso, mijn wekker gaat vaak vroeg, de man is op zijn kantoor te vinden en er is sprake van een zeker ritme. Tegelijkertijd hebben de kinderen natuurlijk nog ruim drie weken zomervakantie en doe ik ook nog mijn best om de sportieve vibe een beetje vast te houden. Het opruimen van alle vakantiespullen is een project op zich, maar de was was betrekkelijk snel klaar.…
Acht juli is het. En daarmee op de dag af een jaar geleden dat ik mijn diploma geheel in Corona stijl mocht gaan ondertekenen bij het Summa college. Een week eerder had ik formeel mijn contract als verpleegkundige gekregen en deze handtekening was de kers op de taart. Dat het alweer een jaar geleden is… Het voelt ergens als gister dat ik in het regime van school en opdrachten en werkprocessen en competenties en leerdoelen en weet ik wat nog…
De eerste juli was het gister. Daarmee zitten we op de helft van 2021. Ik zou ook mijn verpleegkundig jubileum kunnen vieren. Maar ik wil toch schrijven over iets belangrijkers. Waar ik zelf eigenlijk beschamend weinig van afweet. Op mijn tijdlijn zag ik namelijk vanalles over Keti Koti. De naam deed me uiteraard meteen vermoeden dat het hier om een viering met een Surinaamse oorsprong gaat, maar dat was dan ook werkelijk alles wat ik kon verzinnen. Behoorlijk ‘white privileged’…
Kabbelen wordt door Van Dale, en die kan het toch weten dacht ik, gedefinieerd als ‘zachtjes golven’. En dat lijkt mij dan weer een aardige omschrijving van de toestand waar ik me in bevind op het moment. Saai is het zeker niet allemaal, maar spannend is het ook niet te noemen. In deze laatste periode voor de zomervakantie hebben we allemaal weer zo’n beetje ons ritme gevonden en dat is prettig. Daar binnen zijn uiteraard ups en downs en dilemma’s…
De laatste weken kregen we veel berichten van de school van onze kids. Op tijdstippen die doen vermoeden dat er behoorlijk wat werk werd verricht buiten de reguliere werktijden om. Door de directeur van de school, administratief medewerkers en ook door de leerkrachten. Het is logisch, op de school liepen de Corona besmettingen de afgelopen weken in een rap tempo op, maar zeker niet vanzelfsprekend dat al dat extra werk maar te pas en te onpas wordt gedaan. Ik kan…
Donderdagmiddag had ik vrij en waren de weersvoorspellingen aardig. Dat leek me een goede combi voor het eerste ritje van dit jaar op de racefiets. Dat fietsen is altijd een prima manier om het hoofd leeg te maken en sowieso liep ik al een tijdje met het plan om de duursportkilometers weer eens wat op te schroeven. Het bleek een goed idee om op deze dag te gaan. Ondanks wat wind was het inderdaad lekker weer en hoewel het weer…
Het had er van te voren alle schijn van dat deze week een week van verandering zou worden. De peuterdochter ging afsluiten bij het kinderdagverblijf en beginnen op school en op werkelijk precies dezelfde dagen vonden de verkiezingen plaats en volgde logischerwijs de uitslag. Op papier lijken beide gebeurtenissen garant te staan voor grote veranderingen, in de praktijk blijkt het toch mee te vallen. De peuterdochter vermaakte zich als vanouds op haar laatste Yip-dag. Haar feestje was wat rustig door…