Alweer een paar weken geleden kreeg ik bericht dat er op één van de afdelingen waar ik regiebehandelaar ben, iemand was gevallen. Nu is dat helaas geen uitzondering, de combinatie van een verzwakkend lijf en een verminderend cognitief vermogen is bepaald een goed recept voor valpartijen, maar het vervelende geval wilde dat er nu ook sprake leek van letsel.

Mijn collega was de dag ervoor al gaan kijken en had besloten om het nog een dag aan te zien. Een begrijpelijke overweging wat mij betreft, want de impact van een ziekenhuisbezoek kan behoorlijk zijn voor onze kwetsbare bewoners.

Toen ik ging kijken bij de bewoner kon ik het niet anders dan eens zijn met mijn collega. Er was zeker sprake van een verdenking op een fractuur. Voor de gewone, mobiele, cognitief normaal functionerende mens is het in zo’n situatie zo klaar als een klontje. Die gaat naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto en in het geval van een breuk gaat de arm in het gips. Een paar weken later gaat het gips er weer af en het leed is geleden.

Maar ja, zo simpel was het in dit geval gewoon niet. Door de dementie begrijpt mijn arme bewoner noch iets van de pijn aan de arm als van allerhande instructies. De trip naar het ziekenhuis zou per ambulance moeten gaan en zou hoe dan ook veel onrust en ongemak gaan opleveren. Aan de andere kant was de pijn in de elleboog óók niet acceptabel*.

Dilemma dus. Wat gaan we doen? Ik keek nog eens goed naar de elleboog en constateerde dat er ondanks de verdenking op een breuk geen hele duidelijke afwijkingen waren. Het immobiliseren van de arm zou genoeg moeten zijn om de pijn weg te nemen én voor genezing te zorgen.

Tijd voor overleg. Eerst maar eens met de fysio. Hoe zouden we die arm kunnen immobiliseren? Ik dacht zelf eerst aan een flink verband of een spalk, maar de collega fysio opperde iets veel leukers. Het toeval wilde dat er ‘s middags iemand langs zou komen die met gipsspalken werkte. Wellicht kon die helpen. Het telefoontje was snel gepleegd en inderdaad wilde deze persoon best helpen.

Nu kwam mijn volgende dilemma, want hoewel ik zeer in mijn nopjes was met deze potentiële oplossing, kun je wel stellen dat ik hier ging afwijken van de richtlijn. En laat ik nou net opgeleid zijn om juist te werken volgens richtlijnen. Maar ja, de verpleeghuissetting en dementie passen soms gewoon niet in een richtlijn. En eerlijk gezegd vind ik het belang en comfort van mijn bewoners veel belangrijker dan al die richtlijnen. Nog maar een telefoontje dus. Met een specialist ouderengeneeskunde. Mijn letterlijke vraag was of ik niet te ver buiten de lijntjes kleurde.

Ik kreeg groen licht en zo ging ik later die dag samen met een meneer die met gips kon werken terug naar de bewoner met de pijnlijke arm. We hebben de arm succesvol ingepakt en tot mijn grote vreugde had de bewoner veel baat bij de gipsspalk. We legden hem zo aan dat we het zelf weer konden verwijderen en zo bespaarden we deze bewoner twee bijzonder intense ziekenhuistripjes én zorgden toch goed voor die arm.

Mooi vind ik dit soort dingen. En eerlijk gezegd ook wel een beetje spannend. Want er zijn allerlei mitsen en maren te verzinnen. Maar als dit geen maatwerk was, dan weet ik het ook niet meer.

*) uit ervaring weet ik toevallig dat een elleboogbreuk verrekte pijnlijk kan zijn