Thuis is het ook warm. Want sjonge, zo’n arm tot je schouder in het gips geeft een nieuwe dimensie aan zweten zeg.
Het is erg lekker om gewoon schone kleding ter beschikking te hebben, de elektrische tandenborstel is ook echt een uitkomst en wat was het een verademing toen een vriendin/collega/klasgenoot kwam helpen met het wassen van de haren. Ik voelde me opeens weer een beetje mens.
De groepvierdochter en ik maakten een tripje naar de stad voor een klein beetje shoppen. U zult snappen dat dat niet voor mijn entertainment was. Mijn jongste gupje wilde heel graag nieuwe kleren kopen en ik vond dat ze wel iets leuks verdiend had. Vandaar.
De rest van de dag deden we vooral heel weinig. De combinatie van de warmte en het onthand zijn is er niet één die aanzet tot veel actie. Ik heb zelfs weinig zin in het volgen van de Olympische spelen, dat zegt wel wat.
Het is, soort van, leuk om te zien waar de andere helft van de familie uithangt. Ze hebben nu de kust bereikt en heel voorzichtig komt Denemarken in zicht. We bellen af en toe en de foto’s zijn heerlijk.
De man doet intussen ook nog zijn best te bloggen, het zal alleen niet meevallen om bij te blijven want in je eentje met twee kids de hele trip bestieren is leuk maar moet niet onderschat worden.
