Na een bepaald waardeloze nacht, door muggen, warmte en pijn in de arm werd er bijzonder weinig geslapen door zowel de man als mijzelf. De man ging al bijzonder vroeg op pad om mijn fiets op te halen en intussen deden de kids en ik een magere poging alvast wat op te ruimen.

Aan het eind van de ochtend kwam de man terug met mijn fiets, de kar en broodjes. Rond die tijd kwam ook het bericht dat men mij wilde gaan repatriëren dus dat was goed nieuws. Omdat er twee fietsen en een kind mee moeten, was er nog wel wat regeltijd nodig.

In de wetenschap dat er een prima hotel op loopafstand van de plek waar we sliepen was, gingen de man, de bijnapuberzoon en de groepzevendochter zich klaarmaken voor vertrek. Dat was een hele operatie want er moest behoorlijk omgepakt worden. Ik voelde me zeer onthand, want ik kan werkelijk nog geen tas dichtdoen.

Na wat gepuzzel, veel hard werken van de man en machteloos toezien van mijn kant was het opeens tijd voor afscheid. Ik vond het wel heel sip om mijn halve gezin weg te zien fietsen, maar goed, het is niet anders. Ik heb ze geloof ik wel tien keer verteld voorzichtig te zijn. Gelukkig kunnen ze allemaal beter fietsen dan ik.

De groepvierdochter ontpopte zich tot een fantastische hulp. Ze kamde haren, strikte veters, droeg van alles en samen brachten we mijn fiets naar het genoemde hotel. Daarna nog een keer op en neer voor haar fiets en wat spullen om daarna een kamer te reserveren.

Bij het hotel was men ontzettend behulpzaam, we konden zonder problemen terecht, men hielp met de fietsen, mijn eten kreeg ik in voorgesneden toestand en de koffie mocht gewoon mee naar de kamer. In de middag was er daardoor zelfs nog even tijd om Stade in te wandelen maar dat was eigenlijk net iets teveel voor dat lijf van mij.

Na het eten gingen we snel naar bed en op maandag zullen we rond de middag worden opgehaald om huiswaarts te gaan. Hoewel ik daarvan baal als een stekker kijk ik er ook naar uit om gewoon thuis te zijn.