De eerste week van de zomervakantie zit er al weer op. Ik moet zeggen dat ik een beetje in de war was er van. De kids hadden vrij en daarmee was het ritme anders dan anders. Omdat de man en ik wel gewoon aan t werk gingen, was het steeds even goed nadenken over wie waar naartoe moest.

De bijnapuberzoon had Mad Science kamp en mocht zich drie dagen in Best melden. De meiden hadden, tot hun ongenoegen maar het viel achteraf best mee, veel bso. Het blijkt in dit soort weken dat ik het toch beter doe op het gewone ritme en ik kan me zo voorstellen dat ik daar niet de enige in ben.

De afgelopen weken stonden ook in het teken van veel trotse momenten. Alle kids kregen lovende rapporten, de man leverde sportieve prestaties waar ik u tegen zeg en van veel van mijn klasgenoten kwam het bericht dat ze studietechnisch de eindstreep haalden. Zo leuk!

Het afgelopen weekend gingen we naar Dalfsen. De groepzesdochter leverden we af in Balkbrug (ja dat ligt in de buurt van Dalfsen) want ze heeft daar een week (!) ponykamp. De bijnapuberzoon en de groepvierdochter logeren een paar dagen bij opa.

De man en ik gingen kindloos terug naar huis en de man zou de man niet zijn als er niet ook iets sportiefs werd gedaan. Hij besloot maar eens naar de Natuurbegraafplaats te hollen waar we een klein jaar geleden de schoonmoeder begroeven. Ik zou daar dan naar toe rijden en vandaaruit gingen we naar Eindhoven.

Zo gezegd zo gedaan. En dus vond ik mezelf op een zonnige zondagmiddag op die prachtige Natuurbegraafplaats. Het was een goed moment voor een overpeinzing, want jemig, wat hadden we een jaar met zijn allen. Hannah wordt gemist, zoveel mag duidelijk zijn.

Toch kwam tijdens mijn overpeinzing het woord trots weer bovendrijven. Want ik ben echt heel trots op mijn schoonvader die ondanks het megagemis tóch de draad oppakte en van alles onderneemt. Ik ben ook trots op mijn schoonzusje die echt een fantastische support voor haar vader is ondanks haar eigen verdriet. En dan ben ik ook al trots op de man, want het valt gewoon niet mee om je moeder te verliezen en vervolgens wel verder te moeten gaan.

Zo kan ik nog wel even doorgaan natuurlijk, ook de kleinkinderen dealden ieder op hun eigen manier met het verlies. Mooi om een klein jaar na dato te kunnen constateren dat iedereen nog soort van staat.

Daar mogen we best even bij stil staan dacht ik zo. Hannah zou zeker trots zijn.