Ziet u mij daar met een vage grijns vooruit kijken? Ik durf het bijna niet op te schrijven, maar ik zie de eindstreep. Al een aantal maanden stonden er wat rode cirkels in de agenda omdat er op die momenten dingen moesten worden ingeleverd of er een uitslag zou komen.
De op één na laatste cirkel stond om afgelopen woensdag. We mochten (of moesten zo je wilt) als tweedejaars viossen een presentatie geven op het symposium georganiseerd door de alumni-vereniging en de opleiding. De dag ervoor kregen we de uitslag van het laatste binnenschoolse product.
Na de presentaties van viossen volgde er een plenaire presentatie en daar liet iemand doodleuk vallen dat we nu bijna verpleegkundig specialisten zijn. En hoewel ik daar nu al een paar maanden heel hard naar toe werk, viel daar op eens een kwartje.
Het is nu echt nog maar een heel klein stukje naar dat diploma. In mijn geval zo’n beetje tweeënhalve week om precies te zijn. Voor die tijd moeten er nog wat bewijzen worden verzameld, maar de grote toetsen en geschreven producten zijn gewoon al afgerond.
De titel vios zal ik vervolgens nog (heel trots) tot één september dragen, want schijnbaar kun je niet diplomeren als je niet twee jaar, vierentwintig maanden dus, vios bent geweest. Het plan is desondanks om op twintig juli met alle benodigde handtekeningen op zak met vakantie te gaan.
Het kwartje viel dus, maar tegelijkertijd is het een totaal onwerkelijk idee dat ik me binnenkort bij die alumni-vereniging mag aansluiten. Vandaar dat ik de komende weken toch ook maar weer even terug ga naar de tactiek van stapje voor stapje. Bewijs voor bewijs.
Intussen verheug ik me dan stiekem ook alvast een beetje op het vieren van een feestje!