De kortste dag van 2023 is achter de rug, de laatste werkdag voor de kerst is aangebroken en op deze tweeëntwintigste december vangt mijn tweeënveertigste levensjaar aan.

Dat lijkt me een uitstekende gelegenheid om na een ruime maand radiostilte een update en meteen ook maar een soort terugblik te schrijven. Dan is dat maar vast gebeurd. Het was al weer een tijdje stil van mijn kant en ik neem aan dat het niemand zal verbazen dat dat kwam doordat het me aan tijd en puf ontbrak om stukjes te tikken. Het zat er simpelweg niet in en hoewel ik dat heus jammer vind, vind ik het ook ok. Ik kan nu eenmaal niet toveren.

In het jaar dat ik mezelf een veertigjarige mocht noemen, werden de kids elf, negen en zes jaar. Daarmee ging ik dus mijn elfde jaar als moeder in en eindigde het kleutertijdperk definitief. Ons span wordt langzaam steeds een beetje zelfstandiger en ik ben apetrots op alledrie.

De man ging me in april al voor in het bereiken van de eenenveertigjarige leeftijd en ik moet zeggen dat ik best trots op ons ben. Met twee fulltime banen, drie kids, een flinke vrijwilligersklus, een studie en nog wat sport hoeven we ons bepaald niet te vervelen en zijn er veel ballen hoog te houden. Dat gaat op zijn tijd heus mis, maar doorgaans loopt alles zoals het moet lopen en ook dat is iets waar ik best een beetje trots op ben.

Hoewel we het afgelopen jaar veel leuke dingen deden springt de verdrietige gebeurtenis van afgelopen zomer er uit. Dat Hannah er zomaar niet meer was, verbijstert me bij momenten nog steeds. Wat wordt ze gemist en wat mis ík haar ook.

Immer favoriet gespreksonderwerp van Hannah en mij was de zorg en dat brengt me bijna automatisch ook op mijn rol als student. Want die rol was zeker één van de hoofdthema’s het afgelopen jaar en als daar iemand trots op was, was het Hannah wel.

Als ik kijk waar ik een jaar geleden stond, en waar ik sta, is dat een wereld van verschil. Wat is er ontzettend veel geleerd zeg, medisch inhoudelijk maar zeker ook op allerlei andere vlakken. Tegelijkertijd is er ook nog veel te doen voor dat over een goed half jaar het diploma in de pocket is. Heel langzaam begint nu wel het gevoel te komen dat dat diploma haalbaar is en dat ik die rol van verpleegkundig specialist inderdaad kan gaan waarmaken.

Wat een jaar! Het voelde als een sneltrein en in de zomer is die echt een beetje ontspoord. Desondanks denderde hij maar door en heel langzaam lijkt het stof nu wat neer te dwarrelen. Hopelijk komt er nu wat rustiger vaarwater.

Ik heb het afgelopen jaar ruim kunnen oefenen met kwetsbaar opstellen en hulp vragen. De details zal ik u op deze plek besparen maar dat ik heel veel hulp heb gekregen is natuurlijk wel tof om te vertellen. Het vragen om hulp vind ik nog altijd niet zo makkelijk of vanzelfsprekend. Zo blijft er nog wat te oefenen.

Ter afsluiting van deze beschouwing nog een beetje achtergrond bij de foto. De groepdriedochter staat klaar voor een high five, die heb ik wel verdiend op dat plaatje want ik holde er zojuist zeventien kilometer. Dat viel me bepaald niet mee, maar ik deed het toch maar mooi.

Met die gedachte ga ik dan ook maar vol goede moed het nieuwe levensjaar in. Op naar de tweeënveertig!