De gehele dag door kom je voor allerlei dilemma’s te staan. Dat geldt, lekker filosofisch, voor het leven in het algemeen en voor de zorg in het bijzonder. Doorgaans sta je wellicht niet direct stil bij al die overwegingen en maak je ze soort van onbewust, maar deze week werd ik weer eens met mijn neus op de feiten geduwd.
Er gaan, en dat hoort er onherroepelijk bij, geregeld dingen niet helemaal als gepland. Meestal niet zo erg, maar soms ook wel. Om het concreet te maken; er wordt wel eens gevallen door onze bewoners. Dat is naar, want vallen is naar en daarnaast gaan onze kwetsbare mensen vrij gemakkelijk kapot.
De combinatie van een kapot lijf en een brein met dementie is dramatisch. Mensen begrijpen niet wat er aan de hand is en vaak is het herstel heel ingewikkeld. Om nog maar niet te spreken over de toestand met ziekenhuizen, gips en operaties.
Dat vallen wil je dus eigenlijk voorkomen. Heel erg graag. Maar ja, eventuele maatregelen daarvoor worden net zo goed niet begrepen. En daar komt het dan meteen het dilemma om de hoek. Hoe ver ga je met de maatregelen ter preventie van dingen? Want die maatregelen betekenen ook inperking van vrijheid en het afnemen van eigen regie. Ik zou dat zelf echt heel erg vervelend vinden.
Stel, je hebt iemand die wat wankel ter been is, maar wel heel graag rondloopt, en die zonder die mogelijkheid heel ongelukkig wordt. Kun je die dan dwingen te blijven zitten?
Of iemand die eigenlijk helemaal niet meer kan lopen maar zich dat niet realiseert. Diegene wordt naar het toilet geholpen en wil eenmaal daar een beetje privacy. Maarja, als hem alleen laat, gaat ie aan de wandel. Met alle gevolgen van dien.
En dan de persoon die graag een rondje wandelt, dat prima kan maar toch viel omdat er ruzie ontstond met een medebewoner? Moeten we ze dan niet rond laten lopen?
Op het moment dat het misgaat en er serieus letsel ontstond schrijft de wet-en regelgeving voor dat we onderzoeken en evalueren volgens een bepaald protocol. En waar de dilemma’s dus meestal onbewust worden geadresseerd dacht ik deze week expliciet na over bovenstaande situaties omdat het moest. Best wel eens goed om te doen.
Het maakte dat ik ging peinzen over het feit dat we eigenlijk continu allerlei afwegingen maken. Over vallen inderdaad, over al dan niet eten en drinken, maar ook over uit bed komen, aankleden, vormen van dagbesteding en vast nog veel meer.
Het is wel eens zoeken, we willen mensen heel graag zelf de regie laten houden en daarbij is het een en ander aan bijvoorbeeld valrisico best te accepteren. Maar hoe ga je dan om met een welhaast valgarantie? Of bijvoorbeeld het weigeren van een verschoning terwijl die écht heel erg nodig is?
Een heel ander dilemma is of ik de foto boven dit stukje wel aan de wereld moet laten zien. Ik was aangeschoven bij de broodmaaltijd, met de gedachte ‘zien eten, doet eten’. We bieden onze bewoners dan vaak een servet aan en iemand besloot in tweede instantie geen behoefte te hebben aan zo’n ding. Dus kreeg ik hem.