Als er iets is wat veel mensen met dementie nog vaak en lang plezier brengt, dan is het wel muziek. Ondanks de toestanden die in breinen met dementie aan de hand zijn, worden specifieke liedjes vaak nog lang herkend en daarnaast levert muziek een sensatie op die we als mens schijnbaar prettig vinden.
Deze wetenschap maakt dat de inzet van muziek nogal logisch is. We draaien in de huiskamer geregeld allerlei soorten muziek, er worden met grote regelmaat muziekmiddagen georganiseerd en als we echt gek doen wagen we zelfs een dansje.
Ik hou zelf ook van muziek. Ik vind het heerlijk om een beetje mee te blèren met van alles en kan nog veel meer genieten van de interactie die dat dan oplevert. Het mooie aan werken met mensen met dementie is dat ze tamelijk vergevingsgezind zijn als het aankomt op zangtalent. En mocht het per ongeluk heel vals klinken, dan is men dat ook weer zo vergeten. Een beetje in de categorie ‘ieder nadeel heb zijn voordeel’.
Ter illustratie; ik vond mezelf laatst op een verloren moment knuffelend met een dame die met grote regelmaat uit pure onmacht iedereen die in haar buurt komt een schop of mep verkoopt. We zongen samen ‘ons lieve vrouwke’ van Lya de Haas. Dat is een nogal hilarische toestand, want het is een soort ave Maria maar dan in het plat Brabants. Het moet zeer bijzonder geklonken hebben, maar zowel de dame als ikzelf hebben er van genoten.
Maar ja, ‘t is druk hè… De momenten met muziek zijn er zeker af en toe, alleen niet zo vaak als ik zou willen. Op een gemiddelde werkdag loop ik van hot naar her, van afstemming naar overleg en van afdeling naar afdeling. Even rustig gaan zitten voor een muziekmoment past gewoon niet zo vaak.
Daar bedacht ik vanochtend wat op. Op mijn rooster stond de ochtendzorg op één van de afdelingen en één van de zorgvragers daar vindt de ochtendzorg vaak niet prettig. Dan kun je overwegen om het niet te doen, maar iemand maar gewoon in bed laten is ook zo wat. Zeker als daar incontinentie bij komt kijken.
Bij wijze van experiment zette ik bij de zorg ‘my heart will go on’ op, lekker romantisch en dramatisch en zeer geschikt om mee te blèren. De glimlach op het gezicht van de zorgvrager toen ik mee begon te zingen was goud waard, en toen ze ondanks de afasie* een poging deed om mee te doen kon het voor mij eigenlijk al niet meer stuk.
Op deze manier verliep de ochtendzorg voor bewoner en mijzelf fijner dan normaal. Sterker nog, van iets wat vaak vervelend is maakten we nu een prettig moment. Het nuttige met het aangename verenigen zo zou ik willen zeggen. Waardevol wat mij betreft, want die echte aandacht voor de zorgvragers wordt steeds lastiger om te kunnen geven. Efficiënt dus. Daar hou ik dan ook van.
* mensen met een afasie kunnen zich niet uitdrukken zoals ze dat zouden willen, kijk maar op Wikipedia als je meer wilt weten