‘Emotie bedwingen, liedje zingen‘ zo staat er geschreven op het whiteboard op de kamer van één van mijn zorgvragers. Het klopt voor de betreffende zorgvrager als een bus, het arsenaal aan liedjes wat diegene ondanks de dementie paraat heeft is ronduit indrukwekkend. En heel goed in te zetten op het moment dat de emoties wat hoger oplopen.

Vanavond trokken we het maar eens wat breder. Op dezelfde afdeling is namelijk een zorgvrager die, mild uitgedrukt, nogal intens in gedrag is. Begrijp me niet verkeerd hè, deze persoon kan daar allerminst iets aan doen en heeft zelf het meeste last van het gedrag. Dat neemt alleen niet weg dat de weerslag op de afdeling ook groot is.

Zowel bewoners als personeel gaan gebukt onder de toestand die we ondanks allerlei interventies niet goed omgebogen krijgen. De situatie duurt inmiddels ook al best een tijd en de trukendoos is bijna leeg.

Toen ik aan het begin van mijn dienst de afdeling opstapte trof ik een geëscaleerde zorgvrager en een collega die het ook niet meer wist. Het raakte me, de onmacht van de collega en de wanhoop van de zorgvrager kwamen hard binnen. En de avonddienst moest nog beginnen.

Er was nog een laatste truc en samen met de avondmaaltijd kwam de rust weer wat terug op de afdeling. Het emotie bedwingen, liedje zingen hebben we daarna maar eens breed aangepakt en bijna alle bewoners genoten na het diner op hun eigen manier van oude Hollandse meezingers. En van Simon and Garfunkel, die blijven het ook goed doen.

De saamhorigheid in de huiskamer was mooi om te zien. Ik kan er van genieten dat iets eenvoudigs als liedjes zingen zo’n fantastische uitwerking kan hebben op onze bewoners en in dit geval zeker ook mezelf.

Afbeelding via Pexels. Deze meneer mag trouwens best een keer langskomen om liedjes te zingen.