Heel soms, niet te vaak hoor, zou ik bijna denken dat het wat eigengereide karakter van de peuterdochter wellicht ook iets van doen heeft met mijn genen. Over het algemeen geef ik voor het gemak de man gewoon de schuld, soms moet ik echter toegeven dat ik er zelf ook wat van kan.
In de bibliotheek van Eindhoven doen ze hun best om leuke lezingen te organiseren en ze slagen er aardig in. Deze week was het eerst de beurt aan Eva Bronsveld (samen spelen, wat nou delen) en op vrijdagochtend hield Judith Promper een lezing over hooggevoelige kinderen.
De eerste volgde ik deels online, logistiek was er fysiek naar toe gaan niet zo haalbaar. Ik zag mezelf niet met baby en al in een half uur van uit de stad door de storm bij de school van de kleuterzoon belanden, en dat was wel noodzakelijk. Op de vrijdag kon de man een kind ophalen en was mijn schema derhalve iets minder strak.
Dan nog is het behoorlijk eigenwijs om met je baby van een half jaar een lezing bij te willen wonen, maar ik besloot het er op te gokken. Gezien het onderwerp nam ik voor het gemak aan dat de meeste mensen wel wat ervaring zouden hebben met kinderen.
Dus ik belandde met een slapende babydochter op mijn buik in de bieb. Ik bedacht te genieten van het moment en haalde koffie met een brownie, sloeg heel eigenwijs de hulp van een aardige mevrouw af en mikte mijn heerlijke macchiato rechtstreeks tussen de banken. De horror.
Meteen was daar allerlei hulp om de schade te beperken. Het was zonde van de koffie, maar daar bleef het dan zo’n beetje bij. Ik herinner me tijden dat ik bij dit soort toestanden het liefst door de grond zou zijn gezakt. Nu was ik blij met de hulp, baalde van de koffie, genoot van mijn brownie en luisterde naar het bijzonder boeiende verhaal*.
Fijn, want ik stak vanalles op over hooggevoelige kinderen en ook over de reeds volwassen geworden exemplaren. Dan is dat eigenwijze dus toch nog ergens goed voor.
* De babydochter hing bij dit alles het modelkind uit. Ze heeft heerlijk geslapen en toen ze soort van wakker werd nam ze heel handig genoegen met mijn pink.